.jpg)
Στις 29 Μάρτη 2009 πραγματοποιήθηκαν στην Τουρκία οι δημοτικές εκλογές. Αυτές οι εκλογές ήταν σημαντικές όσο και οι βουλευτικές.
Η οικονομική κρίση στη χώρα ήδη έχει δείξει τις τεράστιες αρνητικές συνέπειές της εις βάρος των εργατών και εργαζομένων. Η κυβέρνηση προχωράει σε σημαντικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, στις συνθήκες εργασίας κ.α., η ανεργία επίσημα τονίζεται ότι έχει φτάσει σχεδόν το 14% (ανεπίσημες έρευνες δείχνουν 22%). Το κουρδικό ζήτημα όλο και περισσότερο προκαλεί πονοκέφαλο στο καθεστώς, το ΝΑΤΟ και η Αμερική ζητούν απ’ τις αρχές να παίξουν περισσότερο ρόλο στον επεκτατισμό του ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ζητούν μεταρρυθμίσεις οι οποίες σημαίνουν για τον εργαζόμενο λαό περισσότερη φτώχεια και ανεργία κ.λπ.
Ο Ερντογάν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είχε πάρει 47% και τόνιζε ότι το κόμμα του στηρίζεται στις μάζες και το εκλογικό σώμα θα δυναμώσει την πολιτική της κυβέρνησης ακόμα και στις δημοτικές εκλογές, δηλ. ο ίδιος μόνος του είχε βάλει στοίχημα ότι οι δημοτικές εκλογές αποτελούν δημοψήφισμα. Κατά τον Ερντογάν η ανεργία προέρχεται απ’ τους «ανίκανους» εργοδότες, η κρίση δεν θα άγγιζε τη χώρα γιατί η οικονομική βάση ήταν δυνατή, οι αγρότες ζούνε καλύτερα και ένα σωρό ακόμα προπαγάνδες και δημαγωγίες.
Η κυβέρνηση του Ερντογάν ταυτόχρονα εμφανιζόταν ως κυβέρνηση μεταρρυθμίσεων σε όλα τα επίπεδα, όπως στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η εκπομπή του νέου κουρδικού καναλιού με απόφαση του κράτους, και βέβαια η υποστήριξη των Αμερικάνων προς την κυβέρνησή του. Πολλές φορές εμφανιζόταν ως ο καταλληλότερος «ηγέτης» για τη λύση του κουρδικού ζητήματος. Ο Ερντογάν είχε βάλει στοίχημα και είχε δηλώσει επανειλημμένες φορές μπροστά στην κοινή γνώμη ότι θέλει οπωσδήποτε το δήμο του Ντιάρμπακίρ και του Τούντζελι. Οι δύο αυτές κουρδικές πόλεις αποτελούν σύμβολο του αγώνα του κουρδικού λαού. Να υπενθυμίσουμε ότι μεγαλύτερες κουρδικές αντιστάσεις στην ιστορία γίνανε σ’ αυτές τις πόλεις και παίξανε σημαντικό ρόλο.
Η κυβέρνηση δεν περιορίστηκε σ’ αυτά τα ψέματα, τις δημαγωγίες και την προπαγάνδα και ξεκίνησε να μοιράσει με ολόκληρες νταλίκες ηλεκτρικές συσκευές, όπως ψυγεία στα χωριά που δεν υπάρχει ρεύμα, πλυντήρια εκεί που δεν υπάρχει νερό. Στους αναγνώστες αυτό μπορεί να φαίνεται ως ανέκδοτο όμως είναι μια πραγματικότητα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, αυτές οι δημοτικές εκλογές είχαν τη δική τους σημασία. Βέβαια το αποτέλεσμα των εκλογών απογοήτευσε αρκετά τον Ερντογάν και την κυβέρνησή του. Πήραν 8% λιγότερους ψήφους. Χάσανε και στις δύο πόλεις Ντιάρμπακιρ και Τούντζελι με τεράστια διαφορά (στο Ντιάρμπακιρ το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κόμμα πήρε 67%, και στο Τούντζελι ο υποψήφιος του DTP με την υποστήριξη του Κόμματος Εργασίας ΕΜΕΡ πήρε πάνω από 45%). Και όχι μόνο αυτό. Το κυβερνών κόμμα έχασε το δημαρχείο της πόλης Σιιρτ που είχε εκλεχτεί ως βουλευτής ο Ερντογάν. Ενώ στη Σμύρνη δεν μπορούσαν να εκλεχτούν, Στην Αγκυρα και την Κων/πολη δυσκολεύτηκαν πολύ.
Φαίνεται πως η πολιτική της κυβέρνησης για το κουρδικό ζήτημα δεν βρήκε έδαφος μέσα στον κουρδικό λαό, ο οποίος δεν πιστεύει ότι η συγκεκριμένη κρατική πολιτική μπορεί να λύσει το κουρδικό ζήτημα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο κουρδικός λαός είπε όχι στη «λύση του κουρδικού» απ’ την κυβέρνηση-Αμερική-Ταλαμπανί-Μπαρζανί (οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι με τον ερχομό του Ομπάμα θα συζητηθεί το κουρδικό ζήτημα και οι κούρδοι του Ιράκ θα ζητήσουν απ’ το ΡΚΚ να καταθέσει τα όπλα αλλά και να σεβαστούν την κυρίαρχη πολιτική της Τουρκία).
Στην Τουρκία, συγκεκριμένα σε όλο το Αιγαίο το κυβερνών κόμμα ήρθε δεύτερο σε ψήφους. Και αυτό σημαίνει ότι το κυβερνών κόμμα προσπάθησε να ξεγελάσει τους κούρδους αλλά και τους τούρκους. Όμως ούτε οι κούρδοι ούτε οι τούρκοι φαίνεται δεν εμπιστεύτηκαν την πολιτική της κυβέρνησης σε αντίθεση με αυτά που δήλωνε ο Ερντογάν. Η ανεργία, η φτώχεια, οι απολύσεις φαίνεται πως άγγιξαν τους εργάτες και εργαζόμενους. Ταυτόχρονα τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ούτε τα ψυγεία, ούτε οι τηλεοράσεις, ούτε τα πλυντήρια ρούχων ή πιάτων μπορούσαν να ξεγελάσουν τον φτωχό λαό.
Η οικονομική κρίση στη χώρα ήδη έχει δείξει τις τεράστιες αρνητικές συνέπειές της εις βάρος των εργατών και εργαζομένων. Η κυβέρνηση προχωράει σε σημαντικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, στις συνθήκες εργασίας κ.α., η ανεργία επίσημα τονίζεται ότι έχει φτάσει σχεδόν το 14% (ανεπίσημες έρευνες δείχνουν 22%). Το κουρδικό ζήτημα όλο και περισσότερο προκαλεί πονοκέφαλο στο καθεστώς, το ΝΑΤΟ και η Αμερική ζητούν απ’ τις αρχές να παίξουν περισσότερο ρόλο στον επεκτατισμό του ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ζητούν μεταρρυθμίσεις οι οποίες σημαίνουν για τον εργαζόμενο λαό περισσότερη φτώχεια και ανεργία κ.λπ.
Ο Ερντογάν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είχε πάρει 47% και τόνιζε ότι το κόμμα του στηρίζεται στις μάζες και το εκλογικό σώμα θα δυναμώσει την πολιτική της κυβέρνησης ακόμα και στις δημοτικές εκλογές, δηλ. ο ίδιος μόνος του είχε βάλει στοίχημα ότι οι δημοτικές εκλογές αποτελούν δημοψήφισμα. Κατά τον Ερντογάν η ανεργία προέρχεται απ’ τους «ανίκανους» εργοδότες, η κρίση δεν θα άγγιζε τη χώρα γιατί η οικονομική βάση ήταν δυνατή, οι αγρότες ζούνε καλύτερα και ένα σωρό ακόμα προπαγάνδες και δημαγωγίες.
Η κυβέρνηση του Ερντογάν ταυτόχρονα εμφανιζόταν ως κυβέρνηση μεταρρυθμίσεων σε όλα τα επίπεδα, όπως στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η εκπομπή του νέου κουρδικού καναλιού με απόφαση του κράτους, και βέβαια η υποστήριξη των Αμερικάνων προς την κυβέρνησή του. Πολλές φορές εμφανιζόταν ως ο καταλληλότερος «ηγέτης» για τη λύση του κουρδικού ζητήματος. Ο Ερντογάν είχε βάλει στοίχημα και είχε δηλώσει επανειλημμένες φορές μπροστά στην κοινή γνώμη ότι θέλει οπωσδήποτε το δήμο του Ντιάρμπακίρ και του Τούντζελι. Οι δύο αυτές κουρδικές πόλεις αποτελούν σύμβολο του αγώνα του κουρδικού λαού. Να υπενθυμίσουμε ότι μεγαλύτερες κουρδικές αντιστάσεις στην ιστορία γίνανε σ’ αυτές τις πόλεις και παίξανε σημαντικό ρόλο.
Η κυβέρνηση δεν περιορίστηκε σ’ αυτά τα ψέματα, τις δημαγωγίες και την προπαγάνδα και ξεκίνησε να μοιράσει με ολόκληρες νταλίκες ηλεκτρικές συσκευές, όπως ψυγεία στα χωριά που δεν υπάρχει ρεύμα, πλυντήρια εκεί που δεν υπάρχει νερό. Στους αναγνώστες αυτό μπορεί να φαίνεται ως ανέκδοτο όμως είναι μια πραγματικότητα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, αυτές οι δημοτικές εκλογές είχαν τη δική τους σημασία. Βέβαια το αποτέλεσμα των εκλογών απογοήτευσε αρκετά τον Ερντογάν και την κυβέρνησή του. Πήραν 8% λιγότερους ψήφους. Χάσανε και στις δύο πόλεις Ντιάρμπακιρ και Τούντζελι με τεράστια διαφορά (στο Ντιάρμπακιρ το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κόμμα πήρε 67%, και στο Τούντζελι ο υποψήφιος του DTP με την υποστήριξη του Κόμματος Εργασίας ΕΜΕΡ πήρε πάνω από 45%). Και όχι μόνο αυτό. Το κυβερνών κόμμα έχασε το δημαρχείο της πόλης Σιιρτ που είχε εκλεχτεί ως βουλευτής ο Ερντογάν. Ενώ στη Σμύρνη δεν μπορούσαν να εκλεχτούν, Στην Αγκυρα και την Κων/πολη δυσκολεύτηκαν πολύ.
Φαίνεται πως η πολιτική της κυβέρνησης για το κουρδικό ζήτημα δεν βρήκε έδαφος μέσα στον κουρδικό λαό, ο οποίος δεν πιστεύει ότι η συγκεκριμένη κρατική πολιτική μπορεί να λύσει το κουρδικό ζήτημα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο κουρδικός λαός είπε όχι στη «λύση του κουρδικού» απ’ την κυβέρνηση-Αμερική-Ταλαμπανί-Μπαρζανί (οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι με τον ερχομό του Ομπάμα θα συζητηθεί το κουρδικό ζήτημα και οι κούρδοι του Ιράκ θα ζητήσουν απ’ το ΡΚΚ να καταθέσει τα όπλα αλλά και να σεβαστούν την κυρίαρχη πολιτική της Τουρκία).
Στην Τουρκία, συγκεκριμένα σε όλο το Αιγαίο το κυβερνών κόμμα ήρθε δεύτερο σε ψήφους. Και αυτό σημαίνει ότι το κυβερνών κόμμα προσπάθησε να ξεγελάσει τους κούρδους αλλά και τους τούρκους. Όμως ούτε οι κούρδοι ούτε οι τούρκοι φαίνεται δεν εμπιστεύτηκαν την πολιτική της κυβέρνησης σε αντίθεση με αυτά που δήλωνε ο Ερντογάν. Η ανεργία, η φτώχεια, οι απολύσεις φαίνεται πως άγγιξαν τους εργάτες και εργαζόμενους. Ταυτόχρονα τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ούτε τα ψυγεία, ούτε οι τηλεοράσεις, ούτε τα πλυντήρια ρούχων ή πιάτων μπορούσαν να ξεγελάσουν τον φτωχό λαό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου